چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

Sen mademki hayret âleminde “Lillâh” sırrına mazhar oldun, ben de senin olurum. Çünkü “Kim, Tanrı’nın olursa Tanrı onun olur.”

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

Sana bazen sensin derim, bazen de benim derim. Ne dersem diyeyim, ben aydın ve parlak bir güneşim.

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

Her nerede bir çırağlıktan parlasan orada bütün âlemin müşkülleri hallolur.

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

Güneşin bile gideremediği, aydınlatamadığı karanlık, bizim nefsimizden kuşluk çağı gibi aydınlanır.

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

Âdem evlâdına esmasını bizzat gösterdi. ( Âdem’i, isimlerine mazhar etti); diğer mevcudata esma, Âdem’den açıldı.

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو

Nurunu, istersen Âdem’den al, istersen ondan şarabı, dilersen küpten al, dilersen testiden!

کاین کدو با خنب پیوسته ست سخت ** نی چو تو شاد آن کدوی نیک بخت‌‌ 1945

Çünkü bu testi, küple adamakıllı birleşmiştir; o iyi bahtlı testi, senin gibi (zahiri zevklerle şad değil, hakiki neşeyle neşelenmiş) tir.

گفت طوبی من رآنی مصطفا ** و الذی یبصر لمن وجهی رأی‌‌

Mustafa, “Beni görene benim yüzümü gören kişiyi görene ne mutlu” dedi.

چون چراغی نور شمعی را کشید ** هر که دید آن را یقین آن شمع دید

Bir mumdan yanmış olan çırağı gören, yakînen o mumu görmüştür.

همچنین تا صد چراغ ار نقل شد ** دیدن آخر لقای اصل شد

Bu tarzda o mumdan yakılan çırağdan başka bir çırağ, ondan da diğer bir mum yakılsa ve ta yüzüncü muma kadar, hep o ilk mumun nuru intikal etse, sonuncu mumu görmek, hepsinin aslı olan ilk mumu görmektir.