ز آن دمی کادم از آن مدهوش گشت ** هوش اهل آسمان بی‌‌هوش گشت‌‌

Âdem’i bile kendinden geçiren, gök ehlinin bile akıllarını hayrete düşüren o nefhayla sesini yükselt!” buyurdu.

مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

Mustafa o güzel sesle kendinden geçti. Ta’rîs gecesinde namazı kaçtı.

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

O mübarek uykudan başkaldırmadı; sabah namazının vakti geçip kuşluk çağı geldi.

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

Ta’rîs gecesi, o gelinin huzurunda tertemiz canları, el öpme devletine erişti.

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

Aşk ve can... her ikisi de gizli ve örtülüdür. Tanrıya gelin dediğim için beni ayıplama.

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

Sevgili, benim sözüme darılsaydı susardım; bana bir lâhzacık mühlet verseydi sükût ederdim.

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

Fakat “Söyle, bu söz ayıp olmaz. Senin sözün, gayb âlemindeki kaza ve kaderin zuhurundan başka bir şey değildir” demekte.

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

Ayıptan başka bir şey görmeyene ayıptır. Fakat gayb âleminin pâk ruhu, hiç ayıp görür mü?

عیب شد نسبت به مخلوق جهول ** نی به نسبت با خداوند قبول‌‌

Ayıp cahil mahlûka nispetle ayıptır; makbul Tanrıya nispetle değil.

کفر هم نسبت به خالق حکمت است ** چون به ما نسبت کنی کفر آفت است‌‌

Küfür bile yaratana nispetle bir hikmettir. Fakat bize nispet edecek olursan bir âfet, bir felâkettir.