که بدو ایوب از پا تا به فرق ** پاک شد از رنجها چون نور شرق‌‌

Eyyub, o pınarda yıkanarak tepeden tırnağa kadar doğu nuru gibi bütün hastalıklardan arındı, pirüpak oldu.

مثنوی در حجم گر بودی چو چرخ ** درنگنجیدی در او زین نیم برخ‌‌

Mesnevi hacım bakımından felekler kadar bile olsa yine bu âlemin, hatta küçük bir cüz’ünü ihata edemezdi.

کان زمین و آسمان بس فراخ ** کرد از تنگی دلم را شاخ شاخ‌‌

Hâlbuki çok geniş olan o yerler gök, darlıktan gönlümü paramparça etti.

وین جهانی کاندر این خوابم نمود ** از گشایش پر و بالم را گشود 2100

Bu bir âlemdir ki bana rüyada göründü; açıklığıyla kolumu, kanadımı açtı.

این جهان و راهش ار پیدا بدی ** کم کسی یک لحظه‌‌ای آن جا بدی‌‌

Bu âlemle bu âlemin yolu meydanda olsaydı dünyada pek az kimse, ancak bir lâhzacık kalırdı.

امر می‌‌آمد که نی طامع مشو ** چون ز پایت خار بیرون شد برو

İhtiyar çalgıcıya “Burada kalmaya tamah etme, mademki ayağından diken çıkmıştır, haydi git” diye emir gelmekte.

مول مولی می‌‌زد آن جا جان او ** در فضای رحمت و احسان او

Canı ise orada, Tanrı’nın rahmet ve ihsanı meydanında “Durakla, bekle” demekteydi.

در خواب گفتن هاتف مر عمر را رضی الله عنه که چندین زر از بیت المال به آن مرد ده که در گورستان خفته است

Hâtif’in rüyada Ömer’e “ Beytülmalden şu kadar mal al, mezarlıkta yatan o adama ver “ demesi

آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت ** تا که خویش از خواب نتوانست داشت‌‌

O sırada Hak Ömer’e bir uyku verdi ki kendini uykudan alamadı.

در عجب افتاد کاین معهود نیست ** این ز غیب افتاد بی‌‌مقصود نیست‌‌ 2105

“Bu mûtat bir şey değildi. Bu uyku, gayb âleminden geldi. Sebepsiz olamaz” diye taaccüpte kaldı.

سر نهاد و خواب بردش خواب دید ** کامدش از حق ندا جانش شنید

Başını koydu, uyudu. Rüyasında hak tarafından bir ses geldi, bu sesi ruhu duydu.