از عطایش بحر و کان در زلزله ** سوی جودش قافله بر قافله‌‌

Deniz ve maden, onun ihsanına karşı zelzeleye düşmüş, onun cömertliğine doğru kafile kafile gelip duruyordu.

قبله‌‌ی حاجت در و دروازه‌‌اش ** رفته در عالم به جود آوازه‌‌اش‌‌

Kapısı, hacet kıblesiydi. Şöhreti, cömertlikle bütün âleme yayılmıştı.

هم عجم هم روم هم ترک و عرب ** مانده از جود و سخایش در عجب‌‌ 2250

Onun vergisinden, onun cömertliğinden Acem de şaşırmıştı,Rum da. Türk de hayrete dalmıştı, Arap da.

آب حیوان بود و دریای کرم ** زنده گشته هم عرب زو هم عجم‌‌

Hayat suyu, kerem deniziydi. Onun yüzünden Arap da dirilmişti. Acem de!

قصه‌‌ی اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی‌‌

Yoksul Arap bedevisinin hikâyesi ve yoksulluk yüzünden karısıyla arasında geçen şey

یک شب اعرابی زنی مر شوی را ** گفت و از حد برد گفت‌‌وگوی را

Bir gece bir bedevi karısı, dedikoduyu hadden aşırarak kocasına dedi ki:

کاین همه فقر و جفا ما می‌‌کشیم ** جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم‌‌

“Bütün bu yoksulluğu, bu cefayı biz çekmekteyiz. Âlemin ömrü hoşlukla geçiyor. Sade biz kötü bir haldeyiz.

نان‌‌مان نی نان خورشمان درد و رشک ** کوزه‌‌مان نه آبمان از دیده اشک‌‌

Ekmeğimiz yok, katığımız dert ve haset... Testimiz yok suyumuz gözyaşı.

جامه‌‌ی ما روز تاب آفتاب ** شب نهالین و لحاف از ماهتاب‌‌ 2255

Gündüzün elbisemiz güneşin ziyası... Geceleyin döşek ve yorganımız ay ışığı.

قرص مه را قرص نان پنداشته ** دست سوی آسمان برداشته‌‌

Açlığımızdan değil mi ayı, okkalık ekmek sanıp elimizle gökyüzüne saldırıyoruz.

ننگ درویشان ز درویشی ما ** روز شب از روزی اندیشی ما

Yoksullar bizim yoksulluğumuzdan ve gece gündüz yiyecek düşünmemizden arlanıyorlar.