خویش و بیگانه شده از ما رمان ** بر مثال سامری از مردمان‌‌

Sâmirî’nin halktan kaçtığı gibi akraba, yabancı... herkes, bizden kaçıyor.

گر بخواهم از کسی یک مشت نسک ** مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک‌‌

Birisinden bir avuç mercimek isteyecek olsak bize “Sus, geber, babalar çıkarasıca!” diyor.

مر عرب را فخر غزو است و عطا ** در عرب تو همچو اندر خط خطا 2260

Arabın iftiharı, savaş ve ihsandır. Sence Arap içinde yazıda kazınıp yok edilecek bir yanlışa benziyorsun.

چه غزا ما بی‌‌غزا خود کشته‌‌ایم ** ما به تیغ فقر بی‌‌سر گشته‌‌ایم‌‌

Ne savaşı? Zaten biz savaşsız öldürülmüş, bitmişiz; yoksulluk kılıcıyla başımız uçurulmuş, gitmiş!

چه عطا ما بر گدایی می‌‌تنیم ** مر مگس را در هوا رگ می‌‌زنیم‌‌

İhsan nerede? Yoksulluğun etrafında dönüp dolaşarak ağ örmekte, havada uçan sineğin damarını sokup kanını emmekteyiz.

گر کسی مهمان رسد گر من منم ** شب بخسبد قصد دلق او کنم‌‌

Hele bize misafir gelsin... Geceleyin uyuyunca elbisesini soymazsam ben de adam değilim!

مغرور شدن مریدان محتاج به مدعیان مزور و ایشان را شیخ و محتشم و واصل پنداشتن و نقل را از نقد فرق نادانستن و بر بسته را از بر رسته‌‌

Muhtaç ve müştak müritlerin yalancı, düzenci dâvacılara aldanmaları ve onları Hakk’a ulaşmış, yüce şeyh sanmaları, veresiyeyi peşinden, hileyle yapılmış çiçeği hakikî, bitmiş ve yeşermiş çiçekten farketmemeleri

بهر این گفتند دانایان به فن ** میهمان محسنان باید شدن‌‌

Bundan dolayı bilenler, hikmetle dediler ki: ihsan ve kerem sahiplerine konuk olmak gerek.

تو مرید و میهمان آن کسی ** کاو ستاند حاصلت را از خسی‌‌ 2265

Halbuki sen, öyle birisinin müridisin ki hasisliği yüzünden kendisi galip değil, seni nasıl galip edecek?

نیست چیره چون ترا چیره کند ** نور ندهد مر ترا تیره کند

Sana nur vermesi şöyle dursun... bilâkis kapkara bir hale koyar.

چون و را نوری نبود اندر قران ** نور کی یابند از وی دیگران‌‌

Kendisinin nuru yok, onunla görüşüp konuşanlar nereden nurlanacak?