ظاهر ما چون درون مدعی ** در دلش ظلمت زبانش شعشعی‌‌

Görünüşümüz dâvacı adamların içi gibi gönlü kapkara, fakat dili şâşaalı!

از خدا بویی نه او را نی اثر ** دعویش افزون ز شیث و بو البشر

Tanrı’dan onda ne bir koku var, ne bir eser. Fakat dâvası Şit’ten de ileri, Âdem’den de!

دیو ننموده و را هم نقش خویش ** او همی‌‌گوید ز ابدالیم و بیش‌‌

Hattâ ona, Şeytan bile kendisini göstermez. Böyle olduğu halde o “Biz Abdallardanız, hattâ daha ileriyiz “ der durur.

حرف درویشان بدزدیده بسی ** تا گمان آید که هست او خود کسی‌‌

Kendisini adam sansınlar diye dervişlerin bir hayli sözünü çalmış çırpmıştır.

خرده گیرد در سخن بر بایزید ** ننگ دارد از درون او یزید 2275

Söz söylerken lâfı Bayezid’den ziyade inceler, onu bile kusurlu bulur. Halbuki onun içyüzünden Yezid arlanır.

بی‌‌نوا از نان و خوان آسمان ** پیش او ننداخت حق یک استخوان‌‌

Gökyüzünün ekmeğinden, sofrasından nasipsizdir. Hak, önüne bir kemik bile atmamıştır.

او ندا کرده که خوان بنهاده‌‌ام ** نایب حقم خلیفه زاده‌‌ام‌‌

O ise “Sofrayı yaydım, Hakk’ın vekiliyim, halife oğluyum” diye bağırıp durmaktadır.

الصلا ساده دلان پیچ پیچ ** تا خورید از خوان جودم سیر هیچ‌‌

“ Ey aşağılık sâf kişiler, gelin... gelin de ihsan keremimin sofrasından, kimse mâni olmaksızın yeyin” demektir.

سالها بر وعده‌‌ی فردا کسان ** گرد آن در گشته فردا نارسان‌‌

Onlar da onun başına toplanırlar. Nimet ve ihsan istedikçe yalancı şeyh “ Yarın” der. Fakat bir türlü o yarın gelip çatmaz.

دیر باید تا که سر آدمی ** آشکارا گردد از بیش و کمی‌‌ 2280

Âdemoğlunun, az çok sırrı meydana çıkabilmek için uzun zamanlar lâzımdır.