گفت ای زن تو زنی یا بو الحزن ** فقر فخر آمد مرا بر سر مزن‌‌

مال و زر سر را بود همچون کلاه ** کل بود او کز کله سازد پناه‌‌

آن که زلف جعد و رعنا باشدش ** چون کلاهش رفت خوشتر آیدش‌‌

مرد حق باشد به مانند بصر ** پس برهنه‌‌ش به که پوشیده نظر 2345

وقت عرضه کردن آن برده فروش ** بر کند از بنده جامه‌‌ی عیب پوش‌‌

ور بود عیبی برهنه کی کند ** بل به جامه خدعه‌‌ای با وی کند

گوید این شرمنده است از نیک و بد ** از برهنه کردن او از تو رمد

خواجه در عیب است غرقه تا به گوش ** خواجه را مال است و مالش عیب پوش‌‌

کز طمع عیبش نبیند طامعی ** گشت دلها را طمعها جامعی‌‌ 2350

ور گدا گوید سخن چون زر کان ** ره نیابد کاله‌‌ی او در دکان‌‌