حق تعالی عادل است و عادلان ** کی کنند استمگری بر بی‌‌دلان‌‌

Ulu Tanrı âdildir; âdiller, nasıl olur da çaresiz biçarelere zulmederler?

آن یکی را نعمت و کالا دهند ** وین دگر را بر سر آتش نهند 2355

Birisine nimet, mal, matrah verip öbürünü yansın diye ateşe atarlar mı?

آتشش سوزا که دارد این گمان ** بر خدای خالق هر دو جهان‌‌

Böyle bir iş, Tanrı’dan, iki cihanı yaratan umulur mu?

فقر فخری از گزاف است و مجاز ** نی هزاران عز پنهان است و ناز

“Elfakru Fahri” hadîsi, saçma ve asılsız bir söz mü; bu sözde binlerce yücelik, binlerce naz ve nimet gizli değil mi?

از غضب بر من لقبها راندی ** یارگیر و مار گیرم خواندی‌‌

Hiddetle bana lâkaplar taktın; ben sevgilimin dostuyum, onu elde ederim. Halbuki sen bir yalancı, afsuncusun dedi.

گر بگیرم بر کنم دندان مار ** تاش از سر کوفتن نبود ضرار

Yılan tutsam bile dişini söker, bu suretle onu başı ezilmekten kurtarırım.

ز آن که آن دندان عدوی جان اوست ** من عدو را می‌‌کنم زین علم دوست‌‌ 2360

Çünkü o diş, onun can düşmanıdır; ben, düşmanı da bu suretle kendime dost ederim.

از طمع هرگز نخوانم من فسون ** این طمع را کرده‌‌ام من سر نگون‌‌

Ben asla tamahtan afsun okumam. Ben bu tamahı baş aşağı etmişimdir.

حاش لله طمع من از خلق نیست ** از قناعت در دل من عالمی است‌‌

Tanrı göstermesin... Benim halka karşı tamahım yok. Gönlümde kanaatten bir âlem var.

بر سر امرودبن بینی چنان ** ز آن فرود آ تا نماند آن گمان‌‌

Sen armut ağacı tepesinden böyle görüyorsun. Aşağı in de sende o şüphe kalmasın.