از غضب بر من لقبها راندی ** یارگیر و مار گیرم خواندی‌‌

گر بگیرم بر کنم دندان مار ** تاش از سر کوفتن نبود ضرار

ز آن که آن دندان عدوی جان اوست ** من عدو را می‌‌کنم زین علم دوست‌‌ 2360

از طمع هرگز نخوانم من فسون ** این طمع را کرده‌‌ام من سر نگون‌‌

حاش لله طمع من از خلق نیست ** از قناعت در دل من عالمی است‌‌

بر سر امرودبن بینی چنان ** ز آن فرود آ تا نماند آن گمان‌‌

چون که بر گردی و سر گشته شوی ** خانه را گردنده بینی و آن توی‌‌

در بیان آن که جنبیدن هر کسی از آن جا که وی است هر کس را از چنبره‌‌ی وجود خود بیند، تابه‌‌ی کبود آفتاب را کبود نماید و سرخ سرخ نماید چون تابه از رنگها بیرون آید سپید شود از همه تابه‌‌های دیگر او راست‌‌گوتر باشد و امام باشد

دید احمد را ابو جهل و بگفت ** زشت نقشی کز بنی هاشم شگفت‌‌ 2365

گفت احمد مر و را که راستی ** راست گفتی گر چه کار افزاستی‌‌

دید صدیقش بگفت ای آفتاب ** نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب‌‌