کم بودشان رقت و لطف و وداد ** ز آن که حیوانی است غالب بر نهاد

کم بودشان رقت و لطف و وداد ** ز آن که حیوانی است غالب بر نهاد 2435

Onlarda acıma, lûtfetme, sevme azdır. Çünkü tabiatlarında, yaradılışlarında hayvanlık üstündür.

مهر و رقت وصف انسانی بود ** خشم و شهوت وصف حیوانی بود

Sevgi ve acıma, insanlık vasfıdır; hiddet ve şehvetse... hayvanlık vasfıdır.

پرتو حق است آن معشوق نیست ** خالق است آن گوییا مخلوق نیست‌‌

Kadın, Hak nurudur, sevgili değil... Sanki yaratıcıdır, yaratılmış değildir!

تسلیم کردن مرد خود را به آن چه التماس زن بود از طلب معیشت و آن اعتراض زن را اشارت حق دانستن: بنزد عقل هر داننده‌‌ای هست که با گردنده گرداننده‌‌ای هست‌‌

O adamın kendisini karısına teslim etmesi, kadının istek ve itirazını Hakk’ın emri bilmesi… Dönen bir şeyi bir döndürenin bulunduğu, her bilene göre alken sabittir

مرد ز آن گفتن پشیمان شد چنان ** کز عوانی ساعت مردن عوان‌‌

Avamdan olan birisinin ölüm anında avamlıktan pişman olması gibi o bedevî de söylediğine pişman oldu.

گفت خصم جان جان چون آمدم ** بر سر جان من لگدها چون زدم‌‌

“Canımın canına nasıl oldu da düşman kesildim; canımın başına nasıl oldu da tekmeler savurdum?” dedi.

چون قضا آید فرو پوشد بصر ** تا نداند عقل ما پا را ز سر 2440

Aklımız baştan ayağı fark etmesin diye kaza geldi mi, gözümüzü örtüyor.

چون قضا بگذشت خود را می‌‌خورد ** پرده بدریده گریبان می‌‌درد

Kaza geçince, insan kendisini yemeğe başlar. Perdesi yırtılan, sırrı meydana çıkan, yakasını yırtar.

مرد گفت ای زن پشیمان می‌‌شوم ** گر بدم کافر مسلمان می‌‌شوم‌‌

Bedevî dedi ki: “Ey kadın, pişman oluyorum. Kâfir olmuşsam bile müslüman olmaktayım.

من گنه‌‌کارم توام رحمی بکن ** بر مکن یک بارگیم از بیخ و بن‌‌

Sana karşı suçluyum bana acı; beni kökümden, dibimden kâmilen söküp atma!”

کافر پیر ار پشیمان می‌‌شود ** چون که عذر آرد مسلمان می‌‌شود

İhtiyar kâfir, pişman olursa özür getirmeye başlar ve müslüman olur.