من که فرعونم ز شهرت وای من ** زخم طاس آن ربی الاعلای من‌‌

من که فرعونم ز شهرت وای من ** زخم طاس آن ربی الاعلای من‌‌ 2455

Ben ki Firavun’um, şöhretten elâman! “Enerabbüküm-ül â’lâ demem de beni rüsvay eden tas gürültüsüdür.

خواجه‌‌تاشانیم اما تیشه‌‌ات ** می‌‌شکافد شاخ را در بیشه‌‌ات‌‌

Mûsâ’da, ben de aynı kapının kuluyuz. Fakat senin ormanında senin baltan işliyor; dalları senin baltan kesmektedir;

باز شاخی را موصل می‌‌کند ** شاخ دیگر را معطل می‌‌کند

Bir dalı yetiştiriyor, öbürünü kesip atıyor.

شاخ را بر تیشه دستی هست نی ** هیچ شاخ از دست تیشه جست نی‌‌

Baltaya karşı dalın eli var mı? Ne gezer! Hiç dal baltanın elinden kurtulabilir mi?

حق آن قدرت که آن تیشه تراست ** از کرم کن این کژیها را تو راست‌‌

Balta senindir, o kudret hakkı için kereminden bu eğrilikleri doğrult!”

باز با خود گفته فرعون ای عجب ** من نه در یا ربناام جمله شب‌‌ 2460

Firavun yine kendi kendine “Ne şaşılacak şey! Ben bütün gece “Ey Rabbimiz” diye yalvarmıyor muyum?

در نهان خاکی و موزون می‌‌شوم ** چون به موسی می‌‌رسم چون می‌‌شوم‌‌

Yalnızken mütevazi bir hale geliyor, düzeliyorum. Neden Mûsâ’ya karşı öyle oluyorum?

رنگ زر قلب ده‌‌تو می‌‌شود ** پیش آتش چون سیه رو می‌‌شود

Kalp altının rengi halis altından on derece daha parlak olsa ataşe karşı nasıl yüzü kara bir hale gelir!

نی که قلب و قالبم در حکم اوست ** لحظه‌‌ای مغزم کند یک لحظه پوست‌‌

Kalbim de kalıbım da onun hükmünde değil mi? Bir zaman, beni iç haline kor, bir zaman kabuk haline.

سبز گردم چون که گوید کشت باش ** زرد گردم چون که گوید زشت باش‌‌

Bir zaman beni ay haline kor, bir zaman karartır. Tanrı’nın işi, bundan başka nedir ki?