در خطاب آدمی ناطق بدی ** در نوای طوطیان حاذق بدی‌‌

İnsanlara hitap ederken insan gibi konuşurdu, dudu gibi ötmede de mahareti vardı.

جست از سوی دکان سویی گریخت ** شیشه‌‌های روغن گل را بریخت‌‌ 250

Dükkânın başköşesinden atıldı, bir tarafa kaçtı; gülyağı şişesini de döktü.

از سوی خانه بیامد خواجه‌‌اش ** بر دکان بنشست فارغ خواجه‌‌وش‌‌

Sahibi, evden çıkageldi. Tacircesine huzuru kalple dükkâna geçti oturdu.

دید پر روغن دکان و جامه چرب ** بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب‌‌

Bir de baktı ki dükkân yağ içinde, elbisesi yağa bulaşmış. Dudunun başına bir vurdu; dudunun dili tutuldu, başı kel oldu.

روزکی چندی سخن کوتاه کرد ** مرد بقال از ندامت آه کرد

Dudu, birkaç günceğiz sesini kesti, söylemedi. Bakkal nedametten âh etmeye başladı.

ریش بر می‌‌کند و می‌‌گفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ‌‌

Sakalını yolmakta, eyvah, demekteydi; nimet güneşim bulut altına girdi.

دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان‌‌ 255

O zaman keşke elim kırılsaydı; o güzel sözlünün başına nasıl oldu da vurdum?

هدیه‌‌ها می‌‌داد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را

Kuşu, yine konuşsun diye yoksullara sadakalar vermekteydi.

بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار

Üç gün, üç gece sonra şaşkın ve meyus, ümitsiz bir halde dükkânda otururken

می‌‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت‌‌

Ve binlerce gussaya, gama eş olup; bu kuş acaba ne vakit konuşacak; diye düşünüp dururken,