دید پر روغن دکان و جامه چرب ** بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب‌‌

روزکی چندی سخن کوتاه کرد ** مرد بقال از ندامت آه کرد

ریش بر می‌‌کند و می‌‌گفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ‌‌

دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان‌‌ 255

هدیه‌‌ها می‌‌داد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را

بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار

می‌‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت‌‌

جولقیی سر برهنه می‌‌گذشت ** با سر بی‌‌مو چو پشت طاس و طشت‌‌

طوطی اندر گفت آمد در زمان ** بانگ بر درویش زد که هی فلان‌‌ 260

از چه ای کل با کلان آمیختی ** تو مگر از شیشه روغن ریختی‌‌