-
روزکی چندی سخن کوتاه کرد ** مرد بقال از ندامت آه کرد
- Dudu, birkaç günceğiz sesini kesti, söylemedi. Bakkal nedametten âh etmeye başladı.
-
ریش بر میکند و میگفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ
- Sakalını yolmakta, eyvah, demekteydi; nimet güneşim bulut altına girdi.
-
دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان 255
- O zaman keşke elim kırılsaydı; o güzel sözlünün başına nasıl oldu da vurdum?
-
هدیهها میداد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را
- Kuşu, yine konuşsun diye yoksullara sadakalar vermekteydi.
-
بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار
- Üç gün, üç gece sonra şaşkın ve meyus, ümitsiz bir halde dükkânda otururken
-
مینمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت
- Ve binlerce gussaya, gama eş olup; bu kuş acaba ne vakit konuşacak; diye düşünüp dururken,
-
جولقیی سر برهنه میگذشت ** با سر بیمو چو پشت طاس و طشت
- Ansızın tas ve leğen dibi gibi tüysüz kafası ile bir Cevlaki geçiyordu.
-
طوطی اندر گفت آمد در زمان ** بانگ بر درویش زد که هی فلان 260
- Dudu, hemencecik dile gelip akıllılar gibi dervişe bağırdı:
-
از چه ای کل با کلان آمیختی ** تو مگر از شیشه روغن ریختی
- “Ey kel, neden kellere karıştın; yoksa sen de şişeden gülyağı mı döktün?! “
-
از قیاسش خنده آمد خلق را ** کو چو خود پنداشت صاحب دلق را
- Onun bu kıyasından halk gülmeye başladı. Çünkü dudu, hırka sahibini kendisi gibi sanmıştı.