ریش بر می‌‌کند و می‌‌گفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ‌‌

Sakalını yolmakta, eyvah, demekteydi; nimet güneşim bulut altına girdi.

دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان‌‌ 255

O zaman keşke elim kırılsaydı; o güzel sözlünün başına nasıl oldu da vurdum?

هدیه‌‌ها می‌‌داد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را

Kuşu, yine konuşsun diye yoksullara sadakalar vermekteydi.

بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار

Üç gün, üç gece sonra şaşkın ve meyus, ümitsiz bir halde dükkânda otururken

می‌‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت‌‌

Ve binlerce gussaya, gama eş olup; bu kuş acaba ne vakit konuşacak; diye düşünüp dururken,

جولقیی سر برهنه می‌‌گذشت ** با سر بی‌‌مو چو پشت طاس و طشت‌‌

Ansızın tas ve leğen dibi gibi tüysüz kafası ile bir Cevlaki geçiyordu.

طوطی اندر گفت آمد در زمان ** بانگ بر درویش زد که هی فلان‌‌ 260

Dudu, hemencecik dile gelip akıllılar gibi dervişe bağırdı:

از چه ای کل با کلان آمیختی ** تو مگر از شیشه روغن ریختی‌‌

“Ey kel, neden kellere karıştın; yoksa sen de şişeden gülyağı mı döktün?! “

از قیاسش خنده آمد خلق را ** کو چو خود پنداشت صاحب دلق را

Onun bu kıyasından halk gülmeye başladı. Çünkü dudu, hırka sahibini kendisi gibi sanmıştı.

کار پاکان را قیاس از خود مگیر ** گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

Temiz kişilerin işini kendinden kıyas tutma, gerçi yazıda (aslan manasına gelen) şîr, (süt manasına gelen) şîre benzer.