در فراخی عرصه‌‌ی آن پاک جان ** تنگ آمد عرصه‌‌ی هفت آسمان‌‌

گفت پیغمبر که حق فرموده است ** من نگنجم هیچ در بالا و پست‌‌

در زمین و آسمان و عرش نیز ** من نگنجم این یقین دان ای عزیز

در دل مومن بگنجم ای عجب ** گر مرا جویی در آن دلها طلب‌‌ 2655

گفت ادخل فی عبادی تلتقی ** جنة من رؤیتی یا متقی‌‌

عرش با آن نور با پهنای خویش ** چون بدید آن را برفت از جای خویش‌‌

خود بزرگی عرش باشد بس مدید ** لیک صورت کیست چون معنی رسید

هر ملک می‌‌گفت ما را پیش از این ** الفتی می‌‌بود بر گرد زمین‌‌

تخم خدمت بر زمین می‌‌کاشتیم ** ز آن تعلق ما عجب می‌‌داشتیم‌‌ 2660

کاین تعلق چیست با این خاکمان ** چون سرشت ما بده ست از آسمان‌‌