عرش با آن نور با پهنای خویش ** چون بدید آن را برفت از جای خویش‌‌

Arş, bile o nuriyle, o genişliğiyle beraber Âdem’ görünce yerinden kalktı.

خود بزرگی عرش باشد بس مدید ** لیک صورت کیست چون معنی رسید

Arşın sonsuz bir büyüklüğü var, fakat mânaya karşı suret nedir ki?

هر ملک می‌‌گفت ما را پیش از این ** الفتی می‌‌بود بر گرد زمین‌‌

Her melek diyordu ki: Bizim bundan önce yeryüzüyle üfletimiz vardı.

تخم خدمت بر زمین می‌‌کاشتیم ** ز آن تعلق ما عجب می‌‌داشتیم‌‌ 2660

Hizmet ve ibadet tohumunu yere ekiyorduk. Yere olan bu meylimize, bu alâkamıza da şaşmaktaydık.

کاین تعلق چیست با این خاکمان ** چون سرشت ما بده ست از آسمان‌‌

Gökten yaratıldığımız halde yeryüzüne bu alâkamız nedir?

الف ما انوار با ظلمات چیست ** چون تواند نور با ظلمات زیست‌‌

Biz nurlarız, karanlıklarla ülfetimiz neden? Nur zulmetlerle yaşayabilir mi?

آدما آن الف از بوی تو بود ** ز آن که جسمت را زمین بد تار و پود

Ey Âdem! O ülfet, senin kokundanmış. Çünkü cisminin nesci yeryüzü.

جسم خاکت را از اینجا بافتند ** نور پاکت را در اینجا یافتند

Topraktan olan cismini yeryüzünde dokudular; pak nurunu burada buldular.

این که جان ما ز روحت یافته ست ** پیش پیش از خاک آن می‌‌تافته ست‌‌ 2665

Şimdi canımızın ruhundan bulduğu ülfet, bundan önce cisminin yoğrulduğu topraktan parlıyordu.

در زمین بودیم و غافل از زمین ** غافل از گنجی که در وی بد دفین‌‌

Yeryüzündeydik ama yerden gafildik, orada gömülü olan defineden haberimiz yoktu.