آدما آن الف از بوی تو بود ** ز آن که جسمت را زمین بد تار و پود

Ey Âdem! O ülfet, senin kokundanmış. Çünkü cisminin nesci yeryüzü.

جسم خاکت را از اینجا بافتند ** نور پاکت را در اینجا یافتند

Topraktan olan cismini yeryüzünde dokudular; pak nurunu burada buldular.

این که جان ما ز روحت یافته ست ** پیش پیش از خاک آن می‌‌تافته ست‌‌ 2665

Şimdi canımızın ruhundan bulduğu ülfet, bundan önce cisminin yoğrulduğu topraktan parlıyordu.

در زمین بودیم و غافل از زمین ** غافل از گنجی که در وی بد دفین‌‌

Yeryüzündeydik ama yerden gafildik, orada gömülü olan defineden haberimiz yoktu.

چون سفر فرمود ما را ز آن مقام ** تلخ شد ما را از آن تحویل کام‌‌

Tanrı da bize oradan göklere sefer etmeyi emredince, bu yurt değiştirme, acı geldi.

تا که حجتها همی‌‌گفتیم ما ** که بجای ما کی آید ای خدا

O yüzden Tanrı’ya deliller getirerek “Ey Tanrı! Bizim yerimize kim gelecek?

نور این تسبیح و این تهلیل را ** می‌‌فروشی بهر قال و قیل را

Bu tesbih ve tehlinin nurunu, dedikoduya satıyorsun” dedik.

حکم حق گسترد بهر ما بساط ** که بگویید از طریق انبساط 2670

Tanrı hükmü, bize rahmet yaygısını döşedi:”Açıkça istediğinizi söyleyin.

هر چه آید بر زبانتان بی‌‌حذر ** همچو طفلان یگانه با پدر

Tek evlâtların babalarına söyledikleri gibi ağzınıza ne gelirse çekinmeden deyin.

ز آن که این دمها چه گر نالایق است ** رحمت من بر غضب هم سابق است‌‌

Çünkü bu sözler, yaraşmasa bile rahmetim, gazabımdan artıktır.