چون سفر فرمود ما را ز آن مقام ** تلخ شد ما را از آن تحویل کام‌‌

Tanrı da bize oradan göklere sefer etmeyi emredince, bu yurt değiştirme, acı geldi.

تا که حجتها همی‌‌گفتیم ما ** که بجای ما کی آید ای خدا

O yüzden Tanrı’ya deliller getirerek “Ey Tanrı! Bizim yerimize kim gelecek?

نور این تسبیح و این تهلیل را ** می‌‌فروشی بهر قال و قیل را

Bu tesbih ve tehlinin nurunu, dedikoduya satıyorsun” dedik.

حکم حق گسترد بهر ما بساط ** که بگویید از طریق انبساط 2670

Tanrı hükmü, bize rahmet yaygısını döşedi:”Açıkça istediğinizi söyleyin.

هر چه آید بر زبانتان بی‌‌حذر ** همچو طفلان یگانه با پدر

Tek evlâtların babalarına söyledikleri gibi ağzınıza ne gelirse çekinmeden deyin.

ز آن که این دمها چه گر نالایق است ** رحمت من بر غضب هم سابق است‌‌

Çünkü bu sözler, yaraşmasa bile rahmetim, gazabımdan artıktır.

از پی اظهار این سبق ای ملک ** در تو بنهم داعیه‌‌ی اشکال و شک‌‌

Ey melek! Bunu meydana çıkarmak için gönlünüze şüpheler salmaktayım;

تا بگویی و نگیرم بر تو من ** منکر حلمم نیارد دم زدن‌‌

Sen söyleyesin; ben darılmayayım, gazaplanmayayım. Bu suretle de benim hilmimi inkâr eden ağız açamasın.

صد پدر صد مادر اندر حلم ما ** هر نفس زاید در افتد در فنا 2675

Her nefeste bizim hilmimizden yüzlerce baba yüzlerce ana doğar, yokluğa dalıp mahvolur.

حلم ایشان کف بحر حلم ماست ** کف رود آید ولی دریا به جاست‌‌

O babaların, o anaların hilmi, şefkati, bizim hilim ve şefkat denizimizin köpüğüdür. Köpük gider gelir ama deniz bâkidir dedi.”