خود چه گویم پیش آن در این صدف ** نیست الا کف کف کف کف‌‌

Hayır, ne dedim? O inciye karşı bu sedef, köpük değil, köpüğünün köpüğüdür.

حق آن کف حق آن دریای صاف ** که امتحانی نیست این گفت و نه لاف‌‌

İşte o köpük hakkı için, o sâf deniz hakkı için bu söz bir sınama, bir lâf değil.

از سر مهر و صفاء است و خضوع ** حق آن کس که بدو دارم رجوع‌‌

Sevgiden, vefadan, boyun büküp teslim olmadan ileri gelmiştir. Huzuruna varacağım Tanrı hakkı için.

گر به پیشت امتحان است این هوس ** امتحان را امتحان کن یک نفس‌‌ 2680

Bu hevesim, sence sınamadan ibaretse bu sınamamı sına.

سر مپوشان تا پدید آید سرم ** امر کن تو هر چه بر وی قادرم‌‌

Sırrını saklama ki sırrım meydana çıksın. Elimden geleni; gücümün yettiğini buyur!

دل مپوشان تا پدید آید دلم ** تا قبول آرم هر آن چه قابلم‌‌

Gönlündekini benden gizleme de benim gönlümdeki de ortaya çıksın bu suretle ne yapabileceksem kabul edeyim.

چون کنم در دست من چه چاره است ** در نگر تا جان من چه کاره است‌‌

Fakat nasıl edeyim; elimde ne çare var? Bir bak hele, canım ne işe yarar ki?

تعیین کردن زن طریق طلب روزی کدخدای خود را و قبول کردن او

Kadının kocasına rızık isteme yolunu göstermesi, onun da kabul etmesi

گفت زن یک آفتابی تافته ست ** عالمی زو روشنایی یافته ست‌‌

Kadın dedi ki:”Bir güneş doğmuş, bütün cihan ondan aydınlanmıştır.

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

O Tanrı vekili, Tanrı halifesidir. Bağdat şehri, onun yüzünden bahar gibidir.

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

O padişaha ulaşabilirsen padişah olursun. Ne vakte kadar ikbal sahibi olmayanların yanına gidip duracaksın?