سر مپوشان تا پدید آید سرم ** امر کن تو هر چه بر وی قادرم‌‌

Sırrını saklama ki sırrım meydana çıksın. Elimden geleni; gücümün yettiğini buyur!

دل مپوشان تا پدید آید دلم ** تا قبول آرم هر آن چه قابلم‌‌

Gönlündekini benden gizleme de benim gönlümdeki de ortaya çıksın bu suretle ne yapabileceksem kabul edeyim.

چون کنم در دست من چه چاره است ** در نگر تا جان من چه کاره است‌‌

Fakat nasıl edeyim; elimde ne çare var? Bir bak hele, canım ne işe yarar ki?

تعیین کردن زن طریق طلب روزی کدخدای خود را و قبول کردن او

Kadının kocasına rızık isteme yolunu göstermesi, onun da kabul etmesi

گفت زن یک آفتابی تافته ست ** عالمی زو روشنایی یافته ست‌‌

Kadın dedi ki:”Bir güneş doğmuş, bütün cihan ondan aydınlanmıştır.

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

O Tanrı vekili, Tanrı halifesidir. Bağdat şehri, onun yüzünden bahar gibidir.

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

O padişaha ulaşabilirsen padişah olursun. Ne vakte kadar ikbal sahibi olmayanların yanına gidip duracaksın?

همنشینی مقبلان چون کیمیاست ** چون نظرشان کیمیایی خود کجاست‌‌

İkbal sahiplerinin dostluğu kimya gibidir. Onların nazarına benzer kimya nerede?

چشم احمد بر ابو بکری زده ** او ز یک تصدیق صدیق آمده‌‌

Ahmed’in gözü Ebubekir’e değince o bir tasdik yüzünden Sıddıyk olmuştur.”

گفت من شه را پذیرا چون شوم ** بی‌‌بهانه سوی او من چون روم‌‌

Kocası, “Ben padişah huzuruna nasıl kabul olunurum; bir bahanesiz onun yanına nasıl giderim?

نسبتی باید مرا یا حیلتی ** هیچ پیشه راست شد بی‌‌آلتی‌‌ 2690

Buna bir münasebet, bir vesile gerek. Hiçbir sanat aletsiz meydana gelir mi?