دل مپوشان تا پدید آید دلم ** تا قبول آرم هر آن چه قابلم‌‌

چون کنم در دست من چه چاره است ** در نگر تا جان من چه کاره است‌‌

تعیین کردن زن طریق طلب روزی کدخدای خود را و قبول کردن او

گفت زن یک آفتابی تافته ست ** عالمی زو روشنایی یافته ست‌‌

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

همنشینی مقبلان چون کیمیاست ** چون نظرشان کیمیایی خود کجاست‌‌

چشم احمد بر ابو بکری زده ** او ز یک تصدیق صدیق آمده‌‌

گفت من شه را پذیرا چون شوم ** بی‌‌بهانه سوی او من چون روم‌‌

نسبتی باید مرا یا حیلتی ** هیچ پیشه راست شد بی‌‌آلتی‌‌ 2690

همچو آن مجنون که بشنید از یکی ** که مرض آمد به لیلی اندکی‌‌