گفت زن یک آفتابی تافته ست ** عالمی زو روشنایی یافته ست‌‌

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

همنشینی مقبلان چون کیمیاست ** چون نظرشان کیمیایی خود کجاست‌‌

چشم احمد بر ابو بکری زده ** او ز یک تصدیق صدیق آمده‌‌

گفت من شه را پذیرا چون شوم ** بی‌‌بهانه سوی او من چون روم‌‌

نسبتی باید مرا یا حیلتی ** هیچ پیشه راست شد بی‌‌آلتی‌‌ 2690

همچو آن مجنون که بشنید از یکی ** که مرض آمد به لیلی اندکی‌‌

گفت آوه بی‌‌بهانه چون روم ** ور بمانم از عیادت چون شوم‌‌

لیتنی کنت طبیبا حاذقا ** کنت أمشی نحو لیلی سابقا