نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

O Tanrı vekili, Tanrı halifesidir. Bağdat şehri, onun yüzünden bahar gibidir.

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

O padişaha ulaşabilirsen padişah olursun. Ne vakte kadar ikbal sahibi olmayanların yanına gidip duracaksın?

همنشینی مقبلان چون کیمیاست ** چون نظرشان کیمیایی خود کجاست‌‌

İkbal sahiplerinin dostluğu kimya gibidir. Onların nazarına benzer kimya nerede?

چشم احمد بر ابو بکری زده ** او ز یک تصدیق صدیق آمده‌‌

Ahmed’in gözü Ebubekir’e değince o bir tasdik yüzünden Sıddıyk olmuştur.”

گفت من شه را پذیرا چون شوم ** بی‌‌بهانه سوی او من چون روم‌‌

Kocası, “Ben padişah huzuruna nasıl kabul olunurum; bir bahanesiz onun yanına nasıl giderim?

نسبتی باید مرا یا حیلتی ** هیچ پیشه راست شد بی‌‌آلتی‌‌ 2690

Buna bir münasebet, bir vesile gerek. Hiçbir sanat aletsiz meydana gelir mi?

همچو آن مجنون که بشنید از یکی ** که مرض آمد به لیلی اندکی‌‌

Mecnun gibi ki, birisinden Leylâ’nın bir parça hastalandığını duydu.

گفت آوه بی‌‌بهانه چون روم ** ور بمانم از عیادت چون شوم‌‌

Eyvah, dedi; bahanesiz nasıl gideyim? Gitmezsem, hatırını sormazsam ne hale gelirim?

لیتنی کنت طبیبا حاذقا ** کنت أمشی نحو لیلی سابقا

Keşke hazık bir hekîm olaydım...O vakit Leylâ’ya koşa, koşa giderdim.

قل تعالوا گفت حق ما را بدان ** تا بود شرم اشکنی ما را نشان‌‌

Tanrı, bize “Ya Muhammed, gelin de” buyurdu da bu davet, utanmamızın giderilmesine sebep oldu.