در نمد در دوز تو این کوزه را ** تا گشاید شه به هدیه روزه را

Keçeye sar, sarmala. Padişah, orucunu armağanla açsın.

کاین چنین اندر همه آفاق نیست ** جز رحیق و مایه‌‌ی اذواق نیست‌‌

Çünkü dünyada bunun gibi su yoktur. Bu halis şarap, zevk ve sefa kaynağı!

ز آن که ایشان ز آبهای تلخ و شور ** دایما پر علت‌‌اند و نیم کور

Çünkü onlar acı tuzlu suları içmekten daima hastadırlar, yarı kör olmuşlardır.

مرغ کآب شور باشد مسکنش ** او چه داند جای آب روشنش‌‌

Durağı, yatağı acı subaşı olan kuş; sâf berrak suyu ne bilsin?

ای که اندر چشمه‌ی شورست جان ** تو چه دانی شط و جیحون و فرات 2725

Yurdun acı su kaynağı; Şatt’ı, Ceyhun’u nereden bileceksin?

ای تو نارسته از این فانی رباط ** تو چه دانی محو و سکر و انبساط

Ey şu fâni konaktan kurtulmayan! Sen yokluğu, sarhoşluğu ve neşeyi ne bilirsin ki!

ور بدانی نقلت از اب وز جد است ** پیش تو این نامها چون ابجد است‌‌

Bilsen bile babandan, atandan nakil ve rivayet yoluyla bilirsin. Senin yanında bu adlar ebced gibidir.

ابجد و هوز چه فاش است و پدید ** بر همه طفلان و معنی بس بعید

Ebced, hevvez. Bunlar, bütün çocuklara apaçık ve meydandadır, fakat mânası yok.

پس سبو برداشت آن مرد عرب ** در سفر شد می‌‌کشیدش روز و شب‌‌

Hulâsa, Arap testiyi alıp yola düştü. Gece, gündüz onu taşımaktaydı.

بر سبو لرزان بد از آفات دهر ** هم کشیدش از بیابان تا به شهر 2730

Testiye bir ziyan gelecek diye korkusundan titreyerek çölden ta... şehre kadar götürdü.