کاین چنین اندر همه آفاق نیست ** جز رحیق و مایه‌‌ی اذواق نیست‌‌

ز آن که ایشان ز آبهای تلخ و شور ** دایما پر علت‌‌اند و نیم کور

مرغ کآب شور باشد مسکنش ** او چه داند جای آب روشنش‌‌

ای که اندر چشمه‌ی شورست جان ** تو چه دانی شط و جیحون و فرات 2725

ای تو نارسته از این فانی رباط ** تو چه دانی محو و سکر و انبساط

ور بدانی نقلت از اب وز جد است ** پیش تو این نامها چون ابجد است‌‌

ابجد و هوز چه فاش است و پدید ** بر همه طفلان و معنی بس بعید

پس سبو برداشت آن مرد عرب ** در سفر شد می‌‌کشیدش روز و شب‌‌

بر سبو لرزان بد از آفات دهر ** هم کشیدش از بیابان تا به شهر 2730

زن مصلا باز کرده از نیاز ** رب سلم ورد کرده در نماز