من غریبم از بیابان آمدم ** بر امید لطف سلطان آمدم‌‌

Ben garibim, padişahın lûtfunu umarak çöllerden geldim.

بوی لطف او بیابانها گرفت ** ذره‌‌های ریگ هم جانها گرفت‌‌

Onun lûtfunun kokusu çölleri tuttu, kum zerrelerini kapladı, o zerreler bile lûtfiyle canlandı.

تا بدین جا بهر دینار آمدم ** چون رسیدم مست دیدار آمدم‌‌

Buralara kadar paraya kavuşmak için gelmiştim, fakat ulaşınca sizin yüzünüzden sarhoş oldum.

بهر نان شخصی سوی نانوا دوید ** داد جان چون حسن نانوا را بدید 2785

Birisi, ekmek almak için ekmekçi dükkânına koştu, fakat ekmekçinin güzelliğini görünce canını verdi.

بهر فرجه شد یکی تا گلستان ** فرجه‌‌ی او شد جمال باغبان‌‌

Birisi, gezip eğlenmek üzere gül bahçesine gitti, bahçıvanın yüzü teferrüç yeri oldu.

همچو اعرابی که آب از چه کشید ** آب حیوان از رخ یوسف چشید

Kuyudan su çekerken Yusuf’un yüzünden âbıhayat içen bedevi gibi...

رفت موسی کاتش آرد او به دست ** آتشی دید او که از آتش برست‌‌

Mûsâ ateş elde etmek için gitti, öyle bir ateş gördü ki ateşten vazgeçti.

جست عیسی تا رهد از دشمنان ** بردش آن جستن به چارم آسمان‌‌

İsa düşmanlardan kurtulmak için kaçtı. O kaçış, onu dördüncü kat göğe kadar çıkardı.

دام آدم خوشه‌‌ی گندم شده ** تا وجودش خوشه‌‌ی مردم شده‌‌ 2790

Buğday başağı, Âdemin tuzağı oldu da bu suretle varlığı, insanlara başak oldu; bütün insanlar ondan var oldu.

باز آید سوی دام از بهر خور ** ساعد شه یابد و اقبال و فر

Doğan kuşu, karnını doyurmak üzere tuzağa tutulur, fakat bu yüzden devlet ve kuvvet bulur, padişahın kolu, durağı olur.