در حکایت گفته‌‌ایم احسان شاه ** در حق آن بی‌‌نوای بی‌‌پناه‌‌

O penahı olmayan yoksula padişahın ihsanını hikâye etmiştik.

هر چه گوید مرد عاشق بوی عشق ** از دهانش می‌‌جهد در کوی عشق‌‌ 2880

Âşık, aşk diyarında ne söylerse söylesin, ağzından aşk kokusu duyulur.

گر بگوید فقه فقر آید همه ** بوی فقر آید از آن خوش دمدمه‌‌

Fıkıhtan bahsetse ağzından hep yokluğa ait sözler çıkar; o sözlerden yokluk kokusu gelir.

ور بگوید کفر دارد بوی دین ** ور به شک گوید شکش گردد یقین‌‌

Küfre ait bahis açsa o bahsinde din kokusu vardır. Şüpheye dair söz söylese sözleri, yakîni anlatmış olur.

کف کژ کز بحر صدقی خاسته است ** اصل صاف آن فرع را آراسته است‌‌

Eğri söylese doğru görünür. O ne güzel eğridir ki doğruyu süsler.

آن کفش را صافی و محقوق دان ** همچو دشنام لب معشوق دان‌‌

Doğruluk denizinden zuhur eden o eğri köpük, feridir. Sâf asıl, o fer’i de sâflıkla bezemiştir.

گشته آن دشنام نامطلوب او ** خوش ز بهر عارض محبوب او 2885

O köpüğü sâf ve makbul bil. Sevgilinin dudağından çıkan azarlayış say.

گر بگوید کژ نماید راستی ** ای کژی که راست را آراستی‌‌

Âşığın, pek de istemediği o azar, sevgilinin yüzünün hatırı için hoş görülür.

از شکر گر شکل نانی می‌‌پزی ** طعم قند آید نه نان چون می‌‌مزی‌‌

Şekeri, ekmek şekline sokar, pişirirsen tadınca yine onda şeker lezzeti vardır, ekmek lezzeti bulunmaz.

ور بیابد مومنی زرین وثن ** کی هلد آن را برای هر شمن‌‌

Bir mümin, altından yapılmış bir put bulsa hiç onu Şamanlara bırakır mı?