شیر بی‌‌دم و سر و اشکم که دید ** این چنین شیری خدا خود نافرید

Kuyruksuz, başsız, karınsız aslanı kim gördü? Tanrı bile böyle bir aslan yaratmamıştır” dedi.

ای برادر صبر کن بر درد نیش ** تا رهی از نیش نفس گبر خویش‌‌

Kardeş, iğne yarasına sabret ki gâvur nefsin iğnesinden kurtulasın.

کان گروهی که رهیدند از وجود ** چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود

Varlıkların kurtulmuş olanlara felek de secde eder, güneş de, ay da.

هر که مرد اندر تن او نفس گبر ** مر و را فرمان برد خورشید و ابر

Vücudunda nefsi ölen kişinin fermanına güneş de tâbidir, bulut da.

چون دلش آموخت شمع افروختن ** آفتاب او را نیارد سوختن‌‌ 3005

Gönlü ışık yakmayı, şûlelenmeyi öğrenmiş olan kişiyi güneş bile yakamaz.

گفت حق در آفتاب منتجم ** ذکر تزاور کذا عن کهفهم‌‌

Tanrı; doğması, batması muayyen olan güneş hakkında “Doğduğu ve battığı zaman onların mağaralarına vurmaz; o mağara hiç güneş yüzü görmezdi”demiştir.

خار جمله لطف چون گل می‌‌شود ** پیش جزوی کاو سوی کل می‌‌رود

Bir cüzü, külle ulaşırsa o cüz’ün yanında diken bile, gül gibi baştanbaşa letafet kesilir.

چیست تعظیم خدا افراشتن ** خویشتن را خوار و خاکی داشتن‌‌

Tanrı’yı ululamak, yüceltmek, nasıl olur? Kendini, varlığını horlamak, toprak mesabesinde tutmakla.

چیست توحید خدا آموختن ** خویشتن را پیش واحد سوختن‌‌

Tanrıyı tevhid etmeyi öğrenmek nedir? Kendini tek Tanrı önünde yakıp yok etmek.

گر همی‌‌خواهی که بفروزی چو روز ** هستی همچون شب خود را بسوز 3010

Gündüz gibi şûlelenip parlamayı diliyorsan geceye benzeyen varlığını yak!