آمد از آفاق یار مهربان ** یوسف صدیق را شد میهمان‌‌

Uzak yerlerden bir merhametli dost, Yusuf-u Sıddıyk’a konuk oldu.

کآشنا بودند وقت کودکی ** بر وساده‌‌ی آشنایی متکی‌‌

Çocukluktan beri birbirlerini tanırlardı. Eskiden beri âşinalık yastığına yaslanmışlardı.

یاد دادش جور اخوان و حسد ** گفت کان زنجیر بود و ما اسد

Konukla, Yusuf’a kardeşlerinin yaptığı cefayı, onların hasetlerini konuştular. Yusuf “o haset ve cefa, zincirdi; biz de aslandık.

عار نبود شیر را از سلسله ** نیست ما را از قضای حق گله‌‌ 3160

Aslanın zincire vurulması ayıp değildir. Bizim Tanrı’nın kaza ve kaderinden şikâyetimiz yok.

شیر را بر گردن ار زنجیر بود ** بر همه زنجیر سازان میر بود

Aslan, boynunda zincir bulunmakla beraber bütün zincir yapanlara beydir” dedi.

گفت چون بودی ز زندان و ز چاه ** گفت همچون در محاق و کاست ماه‌‌

Dostu Yusuf’a “Zindanda ve kuyuda ne haldeydin?” dedi. Yusuf cevap verdi: “Ay, bedir halinden çıkar ve eski ay haline gelir ya... işte öyle.”

در محاق ار ماه نو گردد دو تا ** نی در آخر بدر گردد بر سما

Eski ay görünmez, sonra hilâl olur da iki büklüm bir halde görünür. Fakat sonunda yine gökte bedir haline gelmez mi?

گر چه دردانه به هاون کوفتند ** نور چشم و دل شد و بیند بلند

İnci tanesini havanda döverler ama kadri yine yücedir, ya ilâç olarak göze çekilir, yahut macun haline getirilir, kalp ferahlığı için yenir.

گندمی را زیر خاک انداختند ** پس ز خاکش خوشه‌‌ها بر ساختند 3165

Buğdayı toprak altına attılar ama sonradan topraktan başaklar çıktı.

بار دیگر کوفتندش ز آسیا ** قیمتش افزود و نان شد جان فزا

Ondan sonra değirmende öğüttüler, değeri arttı, cana can katan gıda oldu.