می‌‌رود این هر دو کار از انبیا ** بی‌‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا

می‌‌رود این هر دو کار از انبیا ** بی‌‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا 3190

Bu iki hal de peygamberlerden, dağdan ses gelir gibi zuhur eder. Onların, her ikisinden de haberleri yoktur.

گر صدایت بشنواند خیر و شر ** ذات کوه از هر دو باشد بی‌‌خبر

Dağ, hayır olsun, şer olsun... Senin sesini sana verir, duyurur. Fakat ikisinden de bihaberdir.

گفتن مهمان یوسف علیه السلام را که آینه آوردمت ارمغان تا هر باری که در وی نگری روی خوب خود بینی مرا یاد کنی‌‌

Konuğun, Yusuf-u Sıddıyk’a “Sana armağan olarak ayna getirdim. Ona her baktıkça güzel yüzünü görür beni hatırlarsın” demesi

گفت یوسف هین بیاور ارمغان ** او ز شرم این تقاضا زد فغان‌‌

Yusuf “Hadi, armağanını çıkar” deyince konuk, bu istekten utanıp âdeta figan ederek.

گفت من چند ارمغان جستم ترا ** ارمغانی در نظر نامد مرا

”Sana getirmek için ne kadar armağan aradıysam hiçbir şeyi beğenmedim, lâyık görmedim.

حبه‌‌ای را جانب کان چون برم ** قطره‌‌ای را سوی عمان چون برم‌‌

Bir habbeyi alıp da madene, bir katrayı alıp da ummana nasıl götürebilirim?

زیره را من سوی کرمان آورم ** گر به پیش تو دل و جان آورم‌‌ 3195

Sana gönül ve can bile getirsem Kirman’a kimyon götürmüş sayılırım.

نیست تخمی کاندر این انبار نیست ** غیر حسن تو که آن را یار نیست‌‌

Senin, misli olmayan güzelliğinden başka bir tohum yoktur ki bu ambarda olmasın.

لایق آن دیدم که من آیینه‌‌ای ** پیش تو آرم چو نور سینه‌‌ای‌‌

Sana gönül nuru gibi bir ayna getirmeyi lâyık gördüm.

تا ببینی روی خوب خود در آن ** ای تو چون خورشید شمع آسمان‌‌

Ey güneş gibi gökyüzünün ışığı olan güzel! Ona baktıkça kendi güzel yüzünü görürsün.

آینه آوردمت ای روشنی ** تا چو بینی روی خود یادم کنی‌‌

Gözümün nuru, sana ayna getirdim, ona bakıp yüzünü gördükçe beni hatırlarsın” dedi.