ور نهد مرهم بر آن ریش تو پیر ** آن زمان ساکن شود درد و نفیر

ور نهد مرهم بر آن ریش تو پیر ** آن زمان ساکن شود درد و نفیر 3225

تا که پندارد که صحت یافته ست ** پرتو مرهم بر آن جا تافته ست‌‌

هین ز مرهم سر مکش ای پشت ریش ** و آن ز پرتو دان مدان از اصل خویش‌‌

مرتد شدن کاتب وحی به سبب آن که پرتو وحی بر او زد آن آیت را پیش از پیغامبر صلی الله علیه و اله بخواند گفت پس من هم محل وحیم‌‌

پیش از عثمان یکی نساخ بود ** کاو به نسخ وحی جدی می‌‌نمود

چون نبی از وحی فرمودی سبق ** او همان را وانبشتی بر ورق‌‌

پرتو آن وحی بر وی تافتی ** او درون خویش حکمت یافتی‌‌ 3230

عین آن حکمت بفرمودی رسول ** زین قدر گمراه شد آن بو الفضول‌‌

کانچه می‌‌گوید رسول مستنیر ** مر مرا هست آن حقیقت در ضمیر

پرتو اندیشه‌‌اش زد بر رسول ** قهر حق آورد بر جانش نزول‌‌

هم ز نساخی بر آمد هم ز دین ** شد عدوی مصطفی و دین به کین‌‌