مصطفی فرمود کای گبر عنود ** چون سیه گشتی اگر نور از تو بود

مصطفی فرمود کای گبر عنود ** چون سیه گشتی اگر نور از تو بود 3235

Mustafa “ Ey inatçı kâfir! Nur, sendense niçin şimdi kapkara kesildin?

گر تو ینبوع الهی بودیی ** این چنین آب سیه نگشودیی‌‌

Eğer Tanrı ırmağının kaynağı olsaydın böyle bir kara suyun bendini açmaz, akıtmazdın” dedi.

تا که ناموسش به پیش این و آن ** نشکند بر بست این او را دهان‌‌

Şunun, bunun yanında namusum bir paralık olmasın düşüncesi, ağzını bağladı.

اندرون می‌‌سوختش هم زین سبب ** توبه کردن می‌‌نیارست این عجب‌‌

Bu yüzden içten yanıp yakılıyordu. Fakat şaşılacak şey şurası ki tövbe de edemiyordu.

آه می‌‌کرد و نبودش آه سود ** چون در آمد تیغ و سر را در ربود

Ah ediyordu, fakat ah etmesi faydasız. Kılıç gelmiş, kelleyi uçurmuştu.

کرده حق ناموس را صد من حدید ** ای بسا بسته به بند ناپدید 3240

Tanrı, namusu, ar ve hayayı yüz batman ağırlığında bir demir yapmıştır. Nice kişiler, görünmez bağlarla bağlanıp kalmıştır!

کبر و کفر آن سان ببست آن راه را ** که نیارد کرد ظاهر آه را

Kibir ve kâfirlik, o yolu, o kadar bağlamıştır ki kibir ve küfür sahibi, açıkça ah edemez bile!

گفت اغلالا فهم به مقمحون ** نیست آن اغلال بر ما از برون‌‌

Tanrı “Onların boyunlarına zincirler vurduk, başlarını yukarı kaldırmışlardır, indiremezler “ dedi. Bu zincirler, bizden dışarıda değil.

خلفهم سدا فأغشیناهم ** می‌‌نبیند بند را پیش و پس او

“Önlerine, artlarına mânialar koyduk, gözlerini perdeleyip örttük” buyurdu. Fakat bu hale uğrayan, önündeki, ardındaki mâniaya görmez.

رنگ صحرا دارد آن سدی که خاست ** او نمی‌‌داند که آن سد قضاست‌‌

O dikilen mânianın çetinliği görünmez. Çünkü o kişi, kaza ve kaderin tesiriyle kurulduğunu bilmez.