مرد را زنبور اگر نیشی زند ** طبع او آن لحظه بر دفعی تند

زخم نیش اما چو از هستی تست ** غم قوی باشد نگردد درد سست‌‌ 3250

شرح این از سینه بیرون می‌‌جهد ** لیک می‌‌ترسم که نومیدی دهد

نی مشو نومید و خود را شاد کن ** پیش آن فریادرس فریاد کن‌‌

کای محب عفو از ما عفو کن ** ای طبیب رنج ناسور کهن‌‌

عکس حکمت آن شقی را یاوه کرد ** خود مبین تا بر نیارد از تو گرد

ای برادر بر تو حکمت جاریه ست ** آن ز ابدال است و بر تو عاریه ست‌‌ 3255

گر چه در خود خانه نوری یافته ست ** آن ز همسایه‌‌ی منور تافته ست‌‌

شکر کن غره مشو بینی مکن ** گوش دار و هیچ خود بینی مکن‌‌

صد دریغ و درد کاین عاریتی ** امتان را دور کرد از امتی‌‌