ای برادر بر تو حکمت جاریه ست ** آن ز ابدال است و بر تو عاریه ست‌‌

ای برادر بر تو حکمت جاریه ست ** آن ز ابدال است و بر تو عاریه ست‌‌ 3255

گر چه در خود خانه نوری یافته ست ** آن ز همسایه‌‌ی منور تافته ست‌‌

شکر کن غره مشو بینی مکن ** گوش دار و هیچ خود بینی مکن‌‌

صد دریغ و درد کاین عاریتی ** امتان را دور کرد از امتی‌‌

من غلام آن که او در هر رباط ** خویش را واصل نداند بر سماط

بس رباطی که بباید ترک کرد ** تا به مسکن در رسد یک روز مرد 3260

گر چه آهن سرخ شد او سرخ نیست ** پرتو عاریت آتش زنی است‌‌

گر شود پر نور روزن یا سرا ** تو مدان روشن مگر خورشید را

هر در و دیوار گوید روشنم ** پرتو غیری ندارم این منم‌‌

پس بگوید آفتاب ای نارشید ** چون که من غارب شوم آید پدید