بس رباطی که بباید ترک کرد ** تا به مسکن در رسد یک روز مرد

بس رباطی که بباید ترک کرد ** تا به مسکن در رسد یک روز مرد 3260

Adamın bir gün evine varabilmesi için bir çok konakları terk etmesi lâzımdır.

گر چه آهن سرخ شد او سرخ نیست ** پرتو عاریت آتش زنی است‌‌

Demir kıpkırmızı oldu ama hakikatte kızıl değildir ki. Bu kızıllık, bir ocağın demire verdiği âriyet kızıllıktır.

گر شود پر نور روزن یا سرا ** تو مدان روشن مگر خورشید را

Penceredeki cam, yahut ev; nurlanırsa, ışık verirse onu parlak sanma , anla ki parlaklık güneştedir.

هر در و دیوار گوید روشنم ** پرتو غیری ندارم این منم‌‌

Her kapı, duvar “ Ben parlağım, başkasının nuruyla parlamıyorum. Parlayan benim” diyebilir.

پس بگوید آفتاب ای نارشید ** چون که من غارب شوم آید پدید

Fakat güneş “Ey ham! Hele ben bir batayım da ne olduğun meydana çıkar” der.

سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم‌‌ 3265

Yeşillikler “ Biz kendimizden yeşerdik, sevinç içindeyiz, gülümseyip duruyoruz, ta ezelden beri bu yücelik bizde var” diyebilirler.

فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم‌‌

Fakat yaz mevsimi, onlara “ Ey ümmetler, ben geçeyim de o vakit kendinizi görün” der.

تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال‌‌

Vücut güzellikle öğünür, nazlanır durur. Çünkü ruh, kuvvetini, kolunu kanadını gizlemiştir.

گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Vücuda der ki: “Ey süprüntülük! Sen kim oluyorsun ki? Bir iki gün benim ışığımla yaşadın:

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Nazın işven dünyaya sığmıyor? Hele dur, bekle; ben senden çıkayım da gör.