پس بگوید آفتاب ای نارشید ** چون که من غارب شوم آید پدید

Fakat güneş “Ey ham! Hele ben bir batayım da ne olduğun meydana çıkar” der.

سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم‌‌ 3265

Yeşillikler “ Biz kendimizden yeşerdik, sevinç içindeyiz, gülümseyip duruyoruz, ta ezelden beri bu yücelik bizde var” diyebilirler.

فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم‌‌

Fakat yaz mevsimi, onlara “ Ey ümmetler, ben geçeyim de o vakit kendinizi görün” der.

تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال‌‌

Vücut güzellikle öğünür, nazlanır durur. Çünkü ruh, kuvvetini, kolunu kanadını gizlemiştir.

گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Vücuda der ki: “Ey süprüntülük! Sen kim oluyorsun ki? Bir iki gün benim ışığımla yaşadın:

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Nazın işven dünyaya sığmıyor? Hele dur, bekle; ben senden çıkayım da gör.

گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند 3270

Seni o ziyadesiyle sevenler, mezara tıkarlar; karıncalara, yılanlara gıda ederler.

بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی‌‌

Çok defalar senin önünde ölüme razı olan yok mu? İşte o, senin pis kokundan burnunu tıkar!”

پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش‌‌

Söz, göz, kulak... Hep ruhun ışığıdır. Suda coşan pırıldayan, ateşin parıltısıdır.

آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است‌‌

Canın ışığı nasıl tene vuruyorsa Abdâl’ın ışığı da benim canıma vurmakta.