تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال‌‌

Vücut güzellikle öğünür, nazlanır durur. Çünkü ruh, kuvvetini, kolunu kanadını gizlemiştir.

گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Vücuda der ki: “Ey süprüntülük! Sen kim oluyorsun ki? Bir iki gün benim ışığımla yaşadın:

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Nazın işven dünyaya sığmıyor? Hele dur, bekle; ben senden çıkayım da gör.

گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند 3270

Seni o ziyadesiyle sevenler, mezara tıkarlar; karıncalara, yılanlara gıda ederler.

بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی‌‌

Çok defalar senin önünde ölüme razı olan yok mu? İşte o, senin pis kokundan burnunu tıkar!”

پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش‌‌

Söz, göz, kulak... Hep ruhun ışığıdır. Suda coşan pırıldayan, ateşin parıltısıdır.

آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است‌‌

Canın ışığı nasıl tene vuruyorsa Abdâl’ın ışığı da benim canıma vurmakta.

جان جان چون واکشد پا را ز جان ** جان چنان گردد که بی‌‌جان تن بدان‌‌

Canın canı olan o Abdâl’ın ışığı candan ayak çekti mi...Ten, cansız ne hale gelirse o hale gelir. Şunu bil ki,

سر از آن رو می‌‌نهم من بر زمین ** تا گواه من بود در روز دین‌‌ 3275

Ben kıyamet günü bu sözüme şahit olsun diye yere baş koyuyorum.

یوم دین که زلزلت زلزالها ** این زمین باشد گواه حالها

Yerlerin şiddetle sarsıldığı kıyamet gününde bu yeryüzü, insanların hallerine şahit olur.