خویش را هم صوت مرغان خدا ** می‌‌شمرد آن بد صفیری چون صدا

لحن مرغان را اگر واصف شوی ** بر مراد مرغ کی واقف شوی‌‌

گر بیاموزی صفیر بلبلی ** تو چه دانی کاو چه دارد با گلی‌‌

ور بدانی باشد آن هم از گمان ** چون ز لب جنبان گمانهای کران‌‌

به عیادت رفتن کر بر همسایه‌‌ی رنجور خویش‌‌

آن کری را گفت افزون مایه‌‌ای ** که ترا رنجور شد همسایه‌‌ای‌‌ 3360

گفت با خود کر که با گوش گران ** من چه دریابم ز گفت آن جوان‌‌

خاصه رنجور و ضعیف آواز شد ** لیک باید رفت آن جا نیست بد

چون ببینم کان لبش جنبان شود ** من قیاسی گیرم آن را هم ز خود

چون بگویم چونی ای محنت کشم ** او بخواهد گفت نیکم یا خوشم‌‌

من بگویم شکر چه خوردی ابا ** او بگوید شربتی یا ماشبا 3365