گفت عبدا مومنا باز اوش گفت ** کو نشان از باغ ایمان گر شگفت‌‌

Zeyd: “ Mümin bir kul olarak” deyince “ İman bağın yeşermiş, çiçekler açmışsa nişanesi nerede?” dedi.

گفت تشنه بوده‌‌ام من روزها ** شب نخفته ستم ز عشق و سوزها

Zeyd dedi ki: “ Gündüzleri susuz geçirdim, geceleri aşktan, yanıp yakılmadan uyumadım.

تا ز روز و شب گذر کردم چنان ** که از اسپر بگذرد نوک سنان‌‌

Mızrak kalkandan nasıl geçerse ben de gündüzlerden, gecelerden öyle geçtim. (onlar beni tutamadıkları gibi onlardan bana bir şey de bulaşmadı.)

که از آن سو جمله‌‌ی ملت یکی ست ** صد هزاران سال و یک ساعت یکی ست‌‌

Ondan dolayı bence bütün şeraitler, bütün dinler birdir. Bence yüz binlerce yılla bir saat aynı.

هست ازل را و ابد را اتحاد ** عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد 3505

Ezelle ebed birleşti. Fakat akıl, kabiliyetsizliğinden buraya yol bulamaz.”

گفت از این ره کو رهاوردی بیار ** در خور فهم و عقول این دیار

Peygamber “Peki, o yoldan, bu diyarın anlayışınca, bu diyar akıllılarının harcına getirdiğin bir hediye var mı, nerede? Çıkar bakalım!” dedi.

گفت خلقان چون ببینند آسمان ** من ببینم عرش را با عرشیان‌‌

Zeyd dedi ki: “ halk, gökyüzünü nasıl görürse ben de arşı, arştakilerle beraber öyle görüyorum.

هشت جنت هفت دوزخ پیش من ** هست پیدا همچو بت پیش شمن‌‌

Benim önümde sekiz cennetle yedi cehennem, şaman önündeki put gibi apaçık ve meydanda.

یک به یک وامی‌‌شناسم خلق را ** همچو گندم من ز جو در آسیا

Halkı, değirmende buğdayı arpadan fark edercesine teker, teker tanıyorum.

که بهشتی کیست و بیگانه کی است ** پیش من پیدا چو مار و ماهی است‌‌ 3510

Cennetlik kim, yabancı nerede? Bence yılan ve balık gibi apaşikâr.