چون خدا ما را برای آن فراخت ** که به ما بتوان حقیقت را شناخت‌‌

چون خدا ما را برای آن فراخت ** که به ما بتوان حقیقت را شناخت‌‌ 3550

Tanrı, hakikatlerin bizim vasıtamızla anlaşılması için kadrimizi yüceltti.

این نباشد ما چه ارزیم ای جوان ** کی شویم آیین روی نیکوان‌‌

Eğer bu doğruluğumuz olmasaydı ne değerimiz olurdu; iyilerin yüzünü nasıl ağartırdık?” derler.

لیک در کش در نمد آیینه را ** گر تجلی کرد سینا سینه را

Fakat sen, gönlüne Sinâ dağındaki Tanrı tecellisi vurduysa bile yine aynayı koynuna koy!”

گفت آخر هیچ گنجد در بغل ** آفتاب حق و خورشید ازل‌‌

Zeyd, “ Tanrı güneşi, ezeli güneş, hiç koltuğa sığar mı?

هم دغل را هم بغل را بر درد ** نه جنون ماند به پیشش نه خرد

Aslı olmayan şeyleri de yırtar, yakar; koltuğu da. Önünde ne delilik kalır, ne akıllılık!” dedi.

گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی ** بیند از خورشید عالم را تهی‌‌ 3555

Peygamber dedi ki: “ Bir parmağını gözünün üstüne koydun mu... dünyayı güneşsiz görürsün.

یک سر انگشت پرده‌‌ی ماه شد ** وین نشان ساتری الله شد

Bir parmak bile, aya perde oluyor. İşte bu padişahın ayıp örtücülüğüne alâmettir.

تا بپوشاند جهان را نقطه‌‌ای ** مهر گردد منکسف از سقطه‌‌ای‌‌

Bu suretle bir nokta ( gibi olan parmak), cihanı örter; bir sürçme de güneşi küsufa uğratır.

لب ببند و غور دریایی نگر ** بحر را حق کرد محکوم بشر

Dudağını yum, denizin dibine bak. Tanrı, denizi, insana mahkûm etmiştir.

همچو چشمه‌‌ی سلسبیل و زنجبیل ** هست در حکم بهشتی جلیل‌‌

Nitekim Selsebîl ve Zencebîl ırmakları da Tanrı’nın cennete koyduğu kulların hükmü altındadır.