ور ز دستت دیو خاتم را ببرد ** پادشاهی فوت شد بختت بمرد

Fakat şeytan elindeki yüzüğü alırsa padişahlık bitti, bahtın öldü demektir.

بعد از آن یا حسرتا شد یا عباد ** بر شما محتوم تا یوم التناد

Tanrı kulları, eğer iş böyle olursa bundan böyle kıyamete kadar ancak ve ancak “ Ah hasretlik!” der, durursunuz.

مکر خود را گر تو انکار آوری ** از ترازو و آینه کی جان بری‌‌

Hadi, tutalım, kendi hileni inkâr edersin; canını teraziyle aynadan nasıl kurtaracaksın?”

متهم کردن غلامان و خواجه‌‌تاشان مر لقمان را که آن میوه‌‌های ترونده که می‌‌آوردیم او خورده است‌‌

”Getirdiğimiz turfanda meyveleri o yedi” diye kölelerle kapı yoldaşlarının, suçlarını Lokman’ın üstüne atmaları

بود لقمان پیش خواجه‌‌ی خویشتن ** در میان بندگانش خوار تن‌‌

Lokman, efendisinin hizmetinde bulunan köleler arasında hor, hakîr görünmekteydi.

می‌‌فرستاد او غلامان را به باغ ** تا که میوه آیدش بهر فراغ‌‌ 3585

Efendi rahatça yesin, eğlensin diye kullarını meyve getirmek üzere bağa gönderdi.

بود لقمان در غلامان چون طفیل ** پر معانی تیره صورت همچو لیل‌‌

Lokman, kullar içinde, âdeta onlara tâbi bir kuldu. İçi mânalarla dolu, görünüşü gece gibi kapkaranlıktı.

آن غلامان میوه‌‌های جمع را ** خوش بخوردند از نهیب طمع را

Köleler topladıkları meyveleri, tamah edip bir iyice yediler.

خواجه را گفتند لقمان خورد آن ** خواجه بر لقمان ترش گشت و گران‌‌

Efendilerine de “ Lokman yedi” dediler. Efendi, Lokman’a yüzünü ekşitti, ağır bir tavır takındı.

چون تفحص کرد لقمان از سبب ** در عتاب خواجه‌‌اش بگشاد لب‌‌

Lokman bunun sebebini araştırıp anlayınca efendisine dargın bir tarzda ağzını açıp.

گفت لقمان سیدا پیش خدا ** بنده‌‌ی خاین نباشد مرتضا 3590

“ Efendi; hain kul, Tanrı yanında, onun rızasını kazanmış bir kul olmaz.