بود لقمان پیش خواجه‌‌ی خویشتن ** در میان بندگانش خوار تن‌‌

می‌‌فرستاد او غلامان را به باغ ** تا که میوه آیدش بهر فراغ‌‌ 3585

بود لقمان در غلامان چون طفیل ** پر معانی تیره صورت همچو لیل‌‌

آن غلامان میوه‌‌های جمع را ** خوش بخوردند از نهیب طمع را

خواجه را گفتند لقمان خورد آن ** خواجه بر لقمان ترش گشت و گران‌‌

چون تفحص کرد لقمان از سبب ** در عتاب خواجه‌‌اش بگشاد لب‌‌

گفت لقمان سیدا پیش خدا ** بنده‌‌ی خاین نباشد مرتضا 3590

امتحان کن جمله‌‌مان را ای کریم ** سیرمان در ده تو از آب حمیم‌‌

بعد از آن ما را به صحرایی کلان ** تو سواره ما پیاده می‌‌دوان‌‌

آن گهان بنگر تو بد کردار را ** صنعهای کاشف الاسرار را