آن جلود و آن عظام ریخته ** فارسان گشته غبار انگیخته‌‌

O çürümüş deriler, dökülmüş kemikler, yerden tozlar koparan atlılar kesilir;

حمله آرند از عدم سوی وجود ** در قیامت هم شکور و هم کنود

Kıyamet günü, şükrederek, yahut kâfir olarak yokluktan varlığa hamle ederler.

سر چه می‌‌پیچی کنی نادیده‌‌ای ** در عدم ز اول نه سرپیچیده‌‌ای‌‌

Niçin başını çevirir, görmezlikten gelirsin? Önce yoklukta da böyle baş çevirmemiş miydin?

در عدم افشرده بودی پای خویش ** که مرا که بر کند از جای خویش‌‌

“Beni nerede yerimden tedirgin edecek? Deyip yoklukta da böyle ayağını diremiştin.

می‌‌نبینی صنع ربانیت را ** که کشید او موی پیشانیت را 3680

Tanrı’nın sun’u; görmüyor musun? Nasıl seni alnındaki perçemden tutup çekerek:

تا کشیدت اندر این انواع حال ** که نبودت در گمان و در خیال‌‌

Evvelce hatırı hayalinde olmayan bu çeşit hallere uğrattı.

آن عدم او را هماره بنده است ** کار کن دیوا سلیمان زنده است‌‌

O yokluk da daima Tanrı’ya kuldur. Ey dev, kulluk et. Süleyman diridir!

دیو می‌‌سازد جفان کالجواب ** زهره نی تا دفع گوید یا جواب‌‌

Dev, havuzlar gibi kâseler yapmakta; kudreti yok ki bu işi yapmaktan vazgeçsin, yahut emredene bir cevap versin!

خویش را بین چون همی‌‌لرزی ز بیم ** مر عدم را نیز لرزان دان مقیم‌‌

Bir kendine bak, yok olmaktan nasıl titreyip durmaktasın? Yokluğu da aynen böyle tir tir titrer bil!

ور تو دست اندر مناصب می‌‌زنی ** هم ز ترس است آن که جانی می‌‌کنی‌‌ 3685

Dünya mansıplarını elde etsen bile yine kaybetme korkusundan canın çıkar.