فضل طاعت را نجستندی از او ** عیب ظاهر را بجستندی که کو

مو به مو و ذره ذره مکر نفس ** می‌‌شناسیدند چون گل از کرفس‌‌

موشکافان صحابه هم در آن ** وعظ ایشان خیره گشتندی به جان‌‌ 370

متابعت نصارا وزیر را

دل بدو دادند ترسایان تمام ** خود چه باشد قوت تقلید عام‌‌

در درون سینه مهرش کاشتند ** نایب عیساش می‌‌پنداشتند

او به سر دجال یک چشم لعین ** ای خدا فریادرس نعم المعین‌‌

صد هزاران دام و دانه ست ای خدا ** ما چو مرغان حریص بی‌‌نوا

دم‌‌به‌‌دم ما بسته‌‌ی دام نویم ** هر یکی گر باز و سیمرغی شویم‌‌ 375

می‌‌رهانی هر دمی ما را و باز ** سوی دامی می‌‌رویم ای بی‌‌نیاز

ما در این انبار گندم می‌‌کنیم ** گندم جمع آمده گم می‌‌کنیم‌‌