آتشی افتاد در عهد عمر ** همچو چوب خشک می‌‌خورد او حجر

Ömer’in zamanında bir yangın oldu. Ateş, taşları bile kuru ağaç gibi yakmaktaydı.

در فتاد اندر بنا و خانه‌‌ها ** تا زد اندر پر مرغ و لانه‌‌ها

Yapıları, evleri yakmağa, hatta kuşların kanatlarını ve yuvalarını bile tutuşturmağa başladı.

نیم شهر از شعله‌‌ها آتش گرفت ** آب می‌‌ترسید از آن و می‌‌شگفت‌‌

Alevler şehrin yarısını sardı. Su bile ondan korkmakta, şaşırmaktaydı!

مشکهای آب و سرکه می‌‌زدند ** بر سر آتش کسان هوشمند 3710

Akıllı kişiler, ateşe kovalarla su ve sirke döküyorlar.

آتش از استیزه افزون می‌‌شدی ** می‌‌رسید او را مدد از بی‌‌حدی‌‌

Yangın inada gelip alevini artırıyordu. Ona Tanrı yardım etmekteydi.

خلق آمد جانب عمر شتاب ** کاتش ما می‌‌نمیرد هیچ از آب‌‌

Halk Ömer’e yüz tuttular, koşa koşa gidip “Yangınımız suyla sönmüyor?” dediler.

گفت آن آتش ز آیات خداست ** شعله‌‌ای از آتش بخل شماست‌‌

Ömer “O yangın, Tanrı alâmetlerindendir. Sizin hasislik ateşinizden bir şûledir.

آب بگذارید و نان قسمت کنید ** بخل بگذارید اگر آل منید

Suyu bırakın yoksullara ekmek dağıtın. Eğer bana tâbi iseniz hasisliği terk edin” dedi.

خلق گفتندش که در بگشوده‌‌ایم ** ما سخی و اهل فتوت بوده‌‌ایم‌‌ 3715

Halk, Ömer’e “ Bizim kapılarımız açık. Cömert kişileriz, mürüvvet ehliyiz, dediler.

گفت نان در رسم و عادت داده‌‌اید ** دست از بهر خدا نگشاده‌‌اید

Ömer dedi ki: “ Siz, âdet olduğu için yoksullara ekmek verdiniz, Tanrı için eli açık olmadınız.