آن خدو زد بر رخی که روی ماه ** سجده آرد پیش او در سجده‌‌گاه‌‌

Bir yüze tükürdü ki ay, secde yerinde o yüze secde eder.

در زمان انداخت شمشیر آن علی ** کرد او اندر غزایش کاهلی‌‌ 3725

Ali, derhal kılıcı elinden attı, onunla savaşmadan vazgeçti.

گشت حیران آن مبارز زین عمل ** وز نمودن عفو و رحمت بی‌‌محل‌‌

O savaşçı er, bu işe, bu yersiz af ve merhamete şaşıp kaldı.

گفت بر من تیغ تیز افراشتی ** از چه افکندی مرا بگذاشتی‌‌

Dedi ki: “Bana keskin kılıcını kaldırmıştın, neden kılıcı indirdin ve beni bıraktın?

آن چه دیدی بهتر از پیکار من ** تا شدی تو سست در اشکار من‌‌

Benimle savaşmadan daha âlâ ne gördün de beni avlamadan vazgeçtin?

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست ** تا چنان برقی نمود و باز جست‌‌

Ne gördün ki bu derecede kızgınken kızgınlığın yatıştı; böyle bir şimşek çaktı, sonra sönüverdi?

آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید 3730

Ne gördün? O gördüğün şeyin aksi bana da vurdu; gönlümde, canımda bir şûle parladı.

آن چه دیدی برتر از کون و مکان ** که به از جان بود و بخشیدیم جان‌‌

Kevinden, mekândan yüce, candan daha iyi neydi o gördüğün ki bize can bağışladı?

در شجاعت شیر ربانی ستی ** در مروت خود که داند کیستی‌‌

Yiğitlikte Tanrı aslanasın, mürüvvette kimsin, bunu kim bilir?

در مروت ابر موسایی به تیه ** کآمد از وی خوان و نان بی‌‌شبیه‌‌

Mürüvvette Tih sahrasında Musa’nın bulutusun. O bulutta eşi görülmemiş nimetler, ekmekler yağar.”