یا تو واگو آن چه عقلت یافته ست ** یا بگویم آن چه بر من تافته ست‌‌

Ya sen akılına geleni söyle, ya ben gönlüme doğanı söyleyeyim.

از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان‌‌

Bu sır, senden parladı, bana vurdu; nasıl gizleyebilirim? Ay gibi, söylemeden nur saçmakta.

لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه‌‌ 3760

Fakat ayın kursu, söze gelirse gece yol alanları hemencecik yola sokar.

از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول‌‌

Yanlış yola gitmekten de emin olurlar, yoldan çıkmadan da. Ayın sesi, gulyabani sesinden üstün olur.

ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

Ay, söylemeksizin yol gösterirse, söyleyince ne yapmaz, dünyayı ışığa boğar!

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

Madem ki sen ilim şehrine kapısın, mademki sen hilim güneşine şûlesin;

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

Ey kapı, kapı arayanlara açıl ki kabuklar içlensin (zâhir ehli, hakikate erişsin)!

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765

Ey rahmet kapısı, ey eşi, naziri olmayan Tanrı dergâhı, ebede kadar açık kal!”

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

Her istek, her zerre bir penceredir, fakat kör gönül nasıl olur da “Orada bir kapı vardır” der.

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

Gözcü, bir kapı açmadıkça gönle, orada kapı olmak ihtimali bile gelmez.