چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

Madem ki sen ilim şehrine kapısın, mademki sen hilim güneşine şûlesin;

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

Ey kapı, kapı arayanlara açıl ki kabuklar içlensin (zâhir ehli, hakikate erişsin)!

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765

Ey rahmet kapısı, ey eşi, naziri olmayan Tanrı dergâhı, ebede kadar açık kal!”

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

Her istek, her zerre bir penceredir, fakat kör gönül nasıl olur da “Orada bir kapı vardır” der.

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

Gözcü, bir kapı açmadıkça gönle, orada kapı olmak ihtimali bile gelmez.

چون گشاه شد دری حیران شود ** مرغ اومید و طمع پُران شود

Fakat bir kapı açıldı mı, şaşırır. Tamah ümidinin kuşu uçup gider.

غافلی ناگه به ویران گنج یافت ** سوی هر ویران از آن پس می‌‌شتافت‌‌

Akıllı bir kişi, bir viranede ansızın define buldu, onun için her viraneye koşuyor.

تا ز درویشی نیابی تو گهر ** کی گهر جویی ز درویشی دگر 3770

Sen, yoklukta bir inci bulamadıysan gayri orada ne diye inci arıyorsun?

سالها گر ظن دود با پای خویش ** نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش‌‌

Zan, yıllarca kendi ayağıyla koşsa burnunun direğinden ileriye geçemez (olduğu yerde sayar, durur).

تا به بینی نایدت از غیب بو ** غیر بینی هیچ می‌‌بینی بگو

Burnuna gayptan bir koku gelmedikçe, söyle… burnunun ucundan başka bir şey görebilir misin?

سوال کردن آن کافر از امیر المومنین علی علیه السلام که بر چون منی مظفر شدی شمشیر را از دست چون انداختی // پس بگفت آن نومسلمان ولی ** از سر مستی و لذت با علی

O kâfirin, Ali –Keremmallahu Vechehu- ye “Bana üstün gelmişken niçin elinden kılıcını attın?” diye sorması