گر نه موشی دزد در انبار ماست ** گندم اعمال چل ساله کجاست‌‌

ریزه ریزه صدق هر روزه چرا ** جمع می‌‌ناید در این انبار ما

بس ستاره‌‌ی آتش از آهن جهید ** و ان دل سوزیده پذرفت و کشید

لیک در ظلمت یکی دزدی نهان ** می‌‌نهد انگشت بر استارگان‌‌ 385

می‌‌کشد استارگان را یک به یک ** تا که نفروزد چراغی از فلک‌‌

گر هزاران دام باشد در قدم ** چون تو با مایی نباشد هیچ غم‌‌

هر شبی از دام تن ارواح را ** می‌‌رهانی می‌‌کنی الواح را

می‌‌رهند ارواح هر شب زین قفس ** فارغان، نه حاکم و محکوم کس‌‌

شب ز زندان بی‌‌خبر زندانیان ** شب ز دولت بی‌‌خبر سلطانیان‌‌ 390

نه غم و اندیشه‌‌ی سود و زیان ** نه خیال این فلان و آن فلان‌‌